Podróż poślubna na Karaiby

Curacao

Terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) leżące na Karaibach, w Małych Antylach (Wyspy Zawietrzne). Stolicą wyspy jest Willemstad, nazywane małym Amsterdamem. Pierwotnie wyspa była zamieszkana przez indiańskie plemię Arawaków. Dla Europejczyków została odkryta w roku 1499 przez hiszpańską wyprawę pod dowództwem Alonso de Hojeda. Od 1634 wyspa została zajęta przez Holendrów. Holenderska Kompania Zachodnioindyjska założyła miasto Willemstad – obecną stolicę. Na początku Curaçao było ignorowane przez kolonistów europejskich m.in ze względu na brak złóż złota, ale później przekonano się, że naturalne położenie zatoki, nad którą zbudowano Willemstad, jest idealnym miejscem na handel. Handel, przewóz towarów oraz piractwo stały się szybko najważniejszymi gałęziami gospodarki Curaçao. W 1662 Kompania Zachodnioindyjska stworzyła na wyspie największe centrum handlu niewolnikami. W XVIII i XIX w. Curaçao należało przejściowo do Francji i Wielkiej Brytanii, aż w 1816 powróciło ostatecznie do rąk holenderskich. W 1863 Holendrzy znieśli niewolnictwo. Nowa era dla Curaçao zaczyna się od 1914, gdy w Maracaibo Basin w Wenezueli odkryto ropę naftową. Wtedy to rząd holenderski oraz Royal Dutch Shell wybudowali na Curaçao kilka rafinerii. Port w Willemstad nadawał się idealnie dla tankowców.

Jaskinia Hato

Otwarta 7 dni w tygodniu, 2 razy w ciągu dnia mogą zwiedzać ją turyści. Te koralowe i wapienne jaskinie powstawały poniżej poziomu morza i ostatecznie ukształtowały się, gdy poziom wody opadł. Jaskinia słynna jest ze względu na ciekawe formy stalaktytowe oraz stalagmitowe. Jest to również dom dla grupy nietoperzy.

Panama

Stolica Panamy, port nad Oceanem Spokojnym, w pobliżu Kanału Panamskiego, jest to ośrodek administracyjny prowincji Panama, posiada 708 738 mieszkańców. W Starej Panamie znajduje się katedra z 1619 r. wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Inne zabytki tej części miasta to: kościoły – La Concepcion i Santo Domingo, domy mieszkalne w stylu plateresco, mosty – Paita (XVI w.) i Puente del Rei (XVII w.) oraz pozostałości sądu królewskiego, ratusza i więzienia z XVI w. Historycznym centrum Nowej Panamy jest Casco Viejo. W tej spokojnej dzielnicy z wąskimi uliczkami i niską zabudową zachowały się architektoniczne pamiątki z czasów kolonialnych. Na uwagę zasługują m.in. katedra (budowana w latach 1690-1762), barokowe kościoły – La Merced z kaplicą Marii Panny (1680), Santa Ana (1775) i San Francisco. W kościele San Jose znajduje się wspaniały złoty ołtarz (XVII w.). Z XIX w. pochodzą hotele Grand i Central. Interesujące są neoklasycystyczne budynki użyteczności publicznej z początku XX w.: Pałac Sprawiedliwości, Pałac Prezydencki (1910), Teatr Narodowy (1905-08) oraz późniejszy Hotel El Panama (1950).

Jezioro Gatun

Sztuczne jezioro w środkowej Panamie. Znajduje się na wysokości 26 m n.p.m., powierzchnia jeziora wynosi 425 km². Powstało w latach 1907-1913 poprzez budowę tamy Gatún i spiętrzenie wód rzeki Chagres. Przez to jezioro przechodzi odcinek Kanału Panamskiego. Przez kilkadziesiąt lat było największym sztucznym jeziorem na świecie. Jezioro jest głównym źródłem wody dla śluz umożliwiających przejście statków przez Kanał Panamski. Jego wywodzi się od formacji geologicznej zwanej Gatún, która przypuszczalnie jest pozostałością krateru uderzeniowego. Jezioro powstało w wyniku budowy tamy Gatún na rzece Chagres, około 10 km od jej ujścia do morza Karaibskiego. Pod względem geograficznym zbiornik znajduje się w dolinie rzeki, którą otaczają rozległe wzgórza tworzące naturalną barierę. Wraz z powstaniem tamy zalana została cała dolina, pierwotnie porośnięta m.in. drzewami mahoniowymi. Do dziś po jeziorze pływają ich spróchniałe pnie, które stanowią zagrożenie dla mniejszych statków przemieszczających się przez kanał. Wraz z zalaniem doliny wiele szczytów wzgórz przemieniło się w wyspy. Największą i najlepiej znaną jest Barro Colorado Island, na której znajduje się Smithsonian Tropical Research Institut.

Cartagena de Indias

Miasto w północnej Kolumbii, nad Morzem Karaibskim. Posiada około 1 mln mieszkańców. Zostało założone w 1532 roku przez Pedra de Heredię. Od 24 kwietnia 1534 siedziba rzymskokatolickiego biskupa (od 20 czerwca 1900 arcybiskupa). W XVI stuleciu port ten posiadał bardzo skromne fortyfikacje, mimo swojego znaczenia: był jednym z portów w hiszpańskiej Ameryce, do którego zawijała flota hiszpańska wywożąca z kontynentu do metropolii złoto, srebro i wszelkie inne dobra materialne. Dlatego nie sprawiło trudu sir Johnowi Hawkinsowi w latach 1568-1569 skłonienie mieszkańców Cartageny (podobnie jak Santa Marty) do handlu z jego flotą złożoną z 6 okrętów, mimo że łamało to hiszpański monopol: ostrzelanie słabo ufortyfikowanego miasta okazało się wystarczającym argumentem. W lutym 1586 roku miasto zostało zdobyte przez potężną flotę Drake’a. Mieszkańcy musieli słono się okupić, aby miasto nie zostało zrównane z ziemią. Angielskie ataki na hiszpańskie posiadłości w drugiej połowie XVI wieku sprawiły, że król Filip II zdecydował się na znaczną rozbudowę systemu fortów w swych amerykańskich posiadłościach. Odpowiedzialnymi za to uczynił: generała Juana de Tejadę oraz włoskiego inżyniera wojskowego Bautistę Antonellego. Tejada i Antonelli udali się w latach 1586-1587 do Ameryki aby zbadać stan fortyfikacji i opracować plan rozbudowy. Został on zatwierdzony przez króla w listopadzie 1588 roku. Ponieważ oczywiste było, że nie da się silnie ufortyfikować wszystkich portów i osiedli w hiszpańskiej Ameryce, wybrano 10 najważniejszych, leżących na trasie „złotej floty”, w tym Cartagenę. Rozbudowane i ulepszone fortyfikacje Cartageny i jej portu miały okazję zostać wypróbowane już w 1741 roku, gdy miasto zostało oblężone przez Brytyjczyków pod wodzą admirała Edwarda Vernona, dowodzącego flotą 180 jednostek w tym 36 okrętów wojennych. Zaciekłemu oporowi Hiszpanów (wzmocnionych przybyciem 2300 żołnierzy z metropolii w latach 1739-1740) sprzyjały nie tylko potężne fortyfikacje, ale i gorączka zbierająca śmiertelne żniwo wśród szeregów przeciwnika. Po krótkim czasie Vernon odpłynął. Mimo wspaniałego zwycięstwa Hiszpanie nie spoczęli na laurach i ulepszanie fortyfikacji trwało. W latach 50. XVIII stulecia rozbudowano fortyfikacje w rejonie Bocachica, powstały tam trzy nowe forty.

Park Narodowy Tayrona

Park Tayrona to obszar w całości chroniony, to jeden z obszarów określonych jako naturalny park narodowy. To miejsce zdecydowanie można nazwać rajem na ziemi. Przyroda parku jest piękna i różnorodna. Park łączy się z pasmem górskim Sierra Nevada de Santa Marta. Klimat parku zaczyna się nad Morzem Karaibskim wilgotnym powietrzem, przechodzi w dżunglę, a kończy w suchym, górskim klimacie na ok. 900 m n.p.m. Park Tayrona znajduje się w północnej części Kolumbii, nad Morzem Karaibskim, w pobliżu ładnego miasteczka Santa Marta (ok. 35 km od miasta). Park obejmuje około 30 kilometrów kwadratowych z obszaru morskiego i około 150 kilometrów kwadratowych powierzchni ziemi.

Santa Marta

Miasto w północnej Kolumbii, nad Morzem Karaibskim, ośrodek administracyjny departamentu Magdalena. Posiada około 521,5 tys. mieszkańców. Założone w 1525 roku jest najstarszym miastem Kolumbii. Siedziba najstarszej kolumbijskiej diecezji rzymskokatolickiej.

Aruba

Terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) i jedna z wysp wulkanicznego archipelagu Małych Antyli, zamykającego od wschodu Morze Karaibskie. Aruba ma powierzchnię prawie 179 km² i zamieszkiwana jest przez 109,2 tys. osób (2013), głównie pochodzenia hiszpańskiego, holenderskiego i afrykańskiego. Aruba została odkryta pod koniec XV wieku przez hiszpańskich żeglarzy, zaś w XVII wieku została włączona do Antyli Holenderskich. Obecnie jest to terytorium stowarzyszone z Holandią, w którym głową jest władca holenderski reprezentowany przez gubernatora. Stolicą i zarazem największym miastem jest Oranjestad.

Caracas

Caracas (oficjalnie: Santiago de León de Caracas[potrzebne źródło]) to miasto w Wenezueli, stolica tego kraju. Położone na północy kraju, 11 km od wybrzeża Morza Karaibskiego, w Dystrykcie Stołecznym. Liczba mieszkańców (2010): 1 966 tys. Miasto cechuje policentryczny układ urbanistyczny, zabudowa rozciąga się wzdłuż głównej doliny oraz dolin bocznych od strony południowej. W zachodniej części znajduje się historyczne centrum zbudowane na planie szachownicy z wieloma zabytkami architektury kolonialnej (katedra, Casa Amarilla i in.) oraz niskimi domami w stylu kolonialnym, częściowo zmodernizowanymi, które sąsiadują z nowoczesną, wysoką zabudową. W otoczeniu (w środkowej, wschodniej i południowej części miasta) rozciągają się dzielnice mieszkaniowe, reprezentacyjne i handlowo-usługowe, z wysokimi biurowcami oraz dzielnice willowe. Na stokach okolicznych gór i w wąwozach istnieją dzielnice nędzy, tzw. ranchitos. Pasmo Kordyliery Nadbrzeżnej, oddzielające miasto od morza, stanowi Park Narodowy El Ávila (utworzony 1958). Miasto zostało założone w 1567 przez odkrywcę hiszpańskiego, Diego de Losadę. Początkowo nosiło nazwę Santiago de León de Caracas. W 1810 Caracas stanowiło pierwotny ośrodek buntowników Simóna Bolívara przeciw władzy hiszpańskiej. W 1821 stolicą wyzwolonej spod hiszpańskiej jurysdykcji Wenezueli stało się Caracas. Kilkakrotnie miasto niszczyły trzęsienia ziemi (m.in. w latach 1812 i 1967). Bardziej dynamiczny rozwój wenezuelskiej stolicy nastąpił w XIX i XX wieku. W Caracas urodzili się m.in. dwaj bojownicy: Francisco de Miranda i Simón Bolívar. Najbardziej znane zabytki i atrakcje turystyczne to: katedra (1636), kościół San Francisco, klasztory (XVI-XVIII wiek), pałac Miraflores (XIX wiek), pałac Casa Amarilla (XIX wiek), groby wybitnych postaci i bohaterów kraju, w tym Simóna Bolívara w narodowym Panteonie.

Park Narodowy Archipelagu Los Roques

Archipelag Los Roques należy do Dependencji Federalnych Wenezueli, składa się z około 50 wysp, wysepek i skał. Tworzą one atol, położony ok.145 kilometrów na północ od portu La Guaira w pobliżu Caracas. Jako niemal nienaruszony przez działalność człowieka atol, przyciąga wielu turystów, zwłaszcza z Europy, będąc celem wypraw prywatnych jachtów. Jednak, tylko 5% turystów przybywa tu drogą morską; pozostałe 95% korzysta z lotniska Los Roques (kod IATA: LRV, kod ICAO: SVRS, RWY 07/25 o wymiarach: 1000 x 26 m, nawierzchnia: nowy (2007) asfaltobeton, nawigacja: brak oświetlenia lub ILS-u), które obsługuje loty rejsowe i czarterowe z Caracas i paru innych miast Wenezueli od mniejszych samolotów czy samolotów STOL poprzez nawet ATR 72. Najważniejszą i jedyną zamieszkaną wyspą jest El Gran Roque (Wielka Skała). Większe wyspy to Francisqui, Nordisqui, Madrisqui i Crasqui. Archipelag został ustanowiony parkiem narodowym w 1972, ze względu na mnogość gatunków ptaków oraz organizmów morskich. Archipelag liczy około 1500 stałych mieszkańców, jednakże w ciągu roku odwiedza go przeciętnie 70 tys. turystów, w większości są to jednodniowe wycieczki z Caracas.