Podróż poślubna do Egiptu

• Dzień 1: Zbiórka uczestników na lotnisku. Przelot do Hurghady. Zakwaterowanie w hotelu, kolacja i nocleg.
• Dzień 2: Śniadanie. Przejazd w kierunku ASUANU i zwiedzanie miasta: Tama Asuańska – uważana za jeden z cudów techniki XX w., Niedokończony Obelisk – znajdujący się w kamieniołomie granitu kolos po ukończeniu osiągnąłby wagę 1200 t i wysokość 41 m. Zwiedzanie wpisanej na listę UNESCO świątyni bogini Izydy na wyspie File. Do świątyni prowadzi wejście między 18-metrowymi pylonami zdobionymi pięknymi reliefami. Zaokrętowanie na statku. Obiad. Po południu wyjazd na wyspę lorda Kitchenera z pięknym ogrodem botanicznym oraz wizyta w typowej wiosce nubijskiej na wyspie Elefantynie (za opłatą na miejscu). Kolacja na statku i nocleg.
• Dzień 3: Śniadanie. Rejs do KOM OMBO – w starożytności zwanego Złotym Miastem, które było punktem wyjścia dla karawan kierujących się do kopalń złota. Zwiedzanie świątyni poświęconej bóstwom: Sobka – boga płodności o głowie krokodyla i Haroerisa. Obiad. Zwiedzanie świątyni boga Horusa w mieście EDFU, które niegdyś leżało na szlaku handlowym prowadzącym przez Pustynię Arabską nad Morze Czerwone. Świątynia Horusa należy do najlepiej zachowanych świątyń egipskich. Prowadziła tu prace polsko-francuska ekspedycja pod kierownictwem prof. Michałowskiego. Kolacja i nocleg na statku.
• Dzień 4: Śniadanie. Rejs do LUKSORU. Obiad. Zwiedzanie południowej części starożytnych Teb, niegdyś centrum religijnego, politycznego i ekonomicznego starożytnego Egiptu. Zwiedzanie Świątyni Luksorskiej wzniesionej na cześć Amenhotepa III. Zwiedzanie kompleksu świątyń w KARNAKU. Powrót do Luksoru. Wizyta w pracowni papirusu. Kolacja i nocleg na statku.
• Dzień 5: Fakultatywnie (za dodatkową opłatą): wcześnie rano lot balonem nad Luksorem. Śniadanie. Wyokrętowanie ze statku. Zwiedzanie położonej na terenie Teb zachodnich Doliny Królów – miejsca spoczynku królów Egiptu, gdzie mieszczą się 63 wykute w skale kompleksy grobowe. Przejście na teren Deir el-Bahari – zespołu świątyń zwanego Klasztorem Północy, gdzie polscy archeolodzy dokonali znaczącego odkrycia. Zwiedzanie świątyni Hatszepsut. Następnie 18-metrowe Kolosy Memnona, jedyna zachowana część dawnej świątyni Amenhotepa III. Przejazd nocnym pociągiem do Kairu. Kolacja, nocleg w pociągu.
• Dzień 6: Śniadanie w pociągu. Przejazd do ALEKSANDRII. Zwiedzanie miasta wielkich filozofów i myślicieli. Nowa Biblioteka Aleksandryjska, której futurystyczny gmach harmonizuje z błękitem morza. Zwiedzanie katakumb Kom es-Szukafa z grobowcem o niespotykanym połączeniu motywów egipskich i greckich. Tajemnicze korytarze i komory grobowe ozdobione są brodatymi wężami, meduzami i wizerunkami Anubisa z głową psa. Postój przy wzniesionym na miejscu dawnej latarni morskiej forcie Kajtbaj, który stanowi doskonały przykład islamskiej architektury obronnej. Przejazd do Kairu. Zakwaterowanie w hotelu, kolacja i nocleg.
• Dzień 7: Śniadanie. Wykwaterowanie. Zwiedzanie KAIRU – centrum świata arabskiego i stolicy Egiptu. Zwiedzanie słynnego Muzeum Egipskiego. Wśród ponad 100 tys. eksponatów największe wrażenie robią mumie i skarby z grobowca Tutenchamona. Przejazd do królewskiej nekropolii w Gizie na przedmieściach Kairu, gdzie znajdują się największe budowle starożytnego Egiptu, w tym Sfinks i piramida Cheopsa zaliczana do siedmiu cudów świata starożytnego. Wizyta w perfumerii. Czas wolny na bazarze Khan el-Khalili lub przejazd do Starego Kairu (za dodatkową opłatą na miejscu). Zwiedzanie kościoła NMP, tzw. kościoła zawieszonego, wzniesionego na wieżach dawnej fortecy rzymskiej. Następnie spacer do kościoła św. Sergiusza i św. Bachusa. Legendy podają, że w grocie pod dzisiejszym kościołem schronić się miała Święta Rodzina. Ostatnim punktem zwiedzania jest synagoga Ben Ezry. Przejazd do Hurghady. Zakwaterowanie w hotelu kolacja i nocleg.
• Dzień 8: Śniadanie. Wykwaterowanie. Czas wolny. Transfer na lotnisko i przelot do Polski.

Atrakcje

Asuan

Miasto na południu Egiptu i zarazem stolica gubernatorstwa o tej samej nazwie. Miasto położone jest na wschodnim brzegu Nilu, przy pierwszej katarakcie i jest z tego powodu celem wycieczek oraz ważnym centrum lokalnej turystyki. W pobliżu, znajduje się starożytny kamieniołom sjenitu (czerwonego granitu), w którym znaleziono fragmenty rzeźb i nieukończony największy obelisk. Powyżej, na Nilu zbudowano Wysoką Tamę. Spiętrzenie wód doprowadziłoby do bezpowrotnego zniszczenia zabytków w Abu Simbel i na wyspie File. Dzięki pomocy UNESCO zabytki zostały przeniesione w wyżej położone miejsca. Poniżej Wysokiej Tamy, czyli bliżej samego miasta Asuan, znajduje się zbudowana na początku XX wieku Tama Asuańska, starsza i niższa od Wysokiej. Na Nilu w pobliżu Asuanu, znajdują się dwie duże wyspy – Elefantyna oraz Wyspa Kitchenera. Na Elefantynie znajduje się hotel Oberoi oraz wioski nubijskie, a Wyspa Kitchenera stanowi jako całość ogród botaniczny. Asuan to jedno z najbardziej suchych zamieszkanych miejsc na świecie. Z tego powodu w większości osad nubijskich po prostu nie ma dachów.

Przez większość starożytności Asuan był bardzo ważnym miastem starożytnego Egiptu. W 331 p.n.e. znalazł się w państwie Aleksandra Wielkiego, a po jego rozpadzie w Państwie Ptolemeuszów. Cesarz Oktawian August przyłączył Egipt wraz z Syene do Imperium rzymskiego. W roku 640 Asuan znalazł się w granicach Kalifatu Bagdadzkiego, a od 800 w podległym mu Państwie Aglabidów. Od roku 969 mieścił się w granicach Państwa Fatymidów, od 1171 Ajjubidów, a od 1250 państwa mameluków. Sułtan Selim I Groźny przyłączył w 1517 Syene i resztę Egiptu do Imperium osmańskiego. Dopiero w 1805 Asuan znalazł się w niepodległym Egipcie rządzonym przez Muhammada Alego, ale w 1849 znowu w państwie tureckim. W 1882 doszło do interwencji brytyjskiej w Egipcie. Od tego czasu Asuan stał się jednym z najważniejszych miast okupowanego przez Brytyjczyków Egiptu, a od 1914 Protektoratu Brytyjskiego. Od 1922 roku Egipt cieszy się niepodległością, a Asuan jest dalej jednym z ważniejszych jego miast.

Kom Ombo

Obecnie niewielkie, rolnicze miasto na południu Egiptu, słynące ze stojącej tam świątyni. W starożytności słynące z warsztatów rzemieślniczych, zajmujących się obróbką złota.

Kom Ombo leży nad Nilem, 50 km na północ od Asuanu, co pozwalało czerpać zyski z cła, gdyż przebiegał tamtędy szlak handlowy z Nubii do Doliny Nilu. Okres głównego rozkwitu miasta przypada na czasy panowania Ptolemeusza V, gdy to w Kom Ombo (gr. Ombos) – powstał obóz, stacjonujących tam żołnierzy. Najstarsze odkryte ślady osadnictwa pochodzą z czasów XVIII dynastii. Najciekawszym zachowanym obiektem jest wzniesiona przez Totmesa III świątynia, rozbudowana przez Ptolemeuszy. Świątynia poświęcona była dwóm triadom boskim, które tworzyli: Sobek, Hathor i Chonsu oraz Haroeris (Horus starszy), Taneset-nofret i Panebtaui. Cechą charakterystyczną świątyni jest wybudowanie dwóch naosów obok siebie i szeregu drzwi dla każdej triady bóstw osobno. W kaplicy Hathor przechowywane są mumie krokodyli.

Luksor

Miasto w południowym Egipcie, na prawym brzegu Nilu, w miejscu południowej części starożytnych Teb, oddzielone kanałem od części północnej, zwanej obecnie Karnak. W starożytności zwane egip. Ipet-resejet – „Harem Południowy”.

Nazwa miasta oznacza dosłownie: „miasto pałaców”. Ponoć arabscy najeźdźcy z VII wieku, widząc wszystkie świątynie mieli pomyśleć, że są one pałacami królewskimi stąd miałaby wywodzić się nazwa. Luksor jest jednym najpopularniejszych, z turystycznego punktu widzenia, miast w Egipcie. Miasto to nazywane jest często największym muzeum świata na świeżym powietrzu ze względu na ruiny kompleksu świątyń w Karnaku, świątynię Luksoru oraz niezliczoną liczbę starożytnych posągów, świątyń i krypt (m.in. Dolinę Królów) na zachodnim brzegu Nilu. Z tego powodu Luksor jest doskonałą bazą turystyczną i popularnym miejscem na spędzenie wakacji, zarówno jako miasto, jak i jako start (lub meta) rejsów po Nilu. W 1979 Luksor został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Kompleks świątyń w KARNAKU

Karnak, egip. Ipet-sut – „Najbardziej Dobrane z Miejsc” to miasto w Górnym Egipcie, w muhafazie Lukor, na wschodnim brzegu Nilu, 2,5 km na północ od Luksoru. W starożytności miejscowość była częścią Teb, a obecnie postrzegana jest przez wielu jako część Luksoru, jako że obie miejscowości tworzą zwarty zespół miejski.

W Karnaku znajduje się zespół świątyń wzniesionych w różnym czasie, poświęconych bogom tebańskim. Centralne miejsce zajmuje największa na świecie świątynia z salą kolumnową, tzw. „Wielki Hypostyl” – świątynia Amona-Re. Od północy przylega do niej świątynia Montu – boga wojny, a na południe położone jest sanktuarium bogini Mut, żony Amona. Świątynie te są połączone ze sobą alejami procesyjnymi. W 1979 Karnak został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Dolina Królów

Dolina Królów Biban al-Muluk to część nekropolii tebańskiej, dolina położona na terenie Teb Zachodnich będąca miejscem spoczynku królów Egiptu w okresie od XVIII do XX dynastii. Pierwszym faraonem, który nakazał budowę swojego grobowca w dolinie, z dala od znanych nekropolii, był Totmes I, ostatnim – Ramzes XI. Grobowce w Dolinie to wykute w skale kompleksy grobowe, składające się z ciągu licznych korytarzy i sal. Już w czasach współczesnych faraonom, wiele grobów zostało otwartych i ograbionych. Proceder ten trwał przez wieki. Z tego też powodu już w czasach panowania faraonów zdarzały się sytuacje przenoszenia mumii, mające na celu ochronę ich przed zbezczeszczeniem. Współczesnym badaczom udało się odnaleźć tylko jeden niesplądrowany grobowiec – Tutanchamona. W Dolinie Królów odkryto nie tylko miejsca pochówku, ale i niedokończone komory grobowe.

Sama dolina to właściwie dwie doliny położone obok siebie, zachodnia jej część zwana po prostu Doliną Zachodnią (WV) lub Doliną Małp (ar. Wadi El-Gurud, Biban El-Gurud) oraz część wschodnia (KV), zwana Doliną Wschodnią (Biban El-Muluk). W sumie archeolodzy natrafili na 64 grobowce oraz 20 rozpoczętych i nieukończonych budowli. Pierwszy plan doliny sporządził w 1738[1] roku Richard Pococke, angielski duchowny i podróżnik. John Gardiner Wilkinson w 1827 roku zaproponował ponumerowanie grobowców. Nadano im numery od 1 do 21 rozpoczynając od wejścia do doliny i posuwając się w kierunku wschodnim. Pozostałe numery – od 22 do 64, nadawano systematycznie po odkryciu kolejnego grobowca (ostatni numer KV64 nadano grobowcowi odkrytemu w styczniu 2011 roku na ścieżce prowadzącej do grobu Totmesa III). Numery poprzedzone są literami lokalizującymi położenie grobowca w Dolinie Wschodniej lub Zachodniej.

Aleksandria

Drugie co do wielkości miasto w Egipcie i aglomeracja z liczbą 4,48 mln mieszkańców w 2008, co stawia ją na szóstym miejscu wśród wszystkich aglomeracji Afryki. Leży nad brzegiem Morza Śródziemnego, jest największym portem tego kraju, siedzibą władz muhafazy aleksandryjskiej, ważnym ośrodkiem przemysłowym, handlowym i naukowym oraz kulturalną stolicą Egiptu.

Zgodnie z tradycją i opisami historyków starożytnych miasto założył Aleksander Macedoński 7 kwietnia 332 roku p.n.e. według projektu Dejnocharesa, architekta znanego z przebudowy Efezu. Według opublikowanego w „New Scientist” artykułu autorstwa Alaina Verona i współpracowników z Uniwersytetu Paula Cezanne’a w Aix-en-Provence, miasto (pod nazwą Rhakotis) istniało w tym miejscu już od 2686 roku p.n.e., a Aleksander doprowadził jedynie do rozbudowy miasta i nazwał je swoim imieniem, co nie umniejsza zasług władcy Macedonii dla rozwoju tego miasta jako ośrodka handlu i kultury promieniującego na cały obszar basenu Morza Śródziemnego.

W starożytności i w średniowieczu ośrodek życia kulturalnego i wielki port Morza Śródziemnego. Za rządów Ptolemeuszów był stolicą Egiptu, za czasów rzymskich siedzibą władz prowincji. Pod koniec starożytności jeden z czterech największych ośrodków chrześcijaństwa w basenie Morza Śródziemnego (pozostałe to Antiochia Syryjska, Konstantynopol i Rzym). Starożytni mówiąc o mieście stosowali zwrot Aleksandria przy Egipcie, a nie Aleksandria w Egipcie, bowiem pod względem prawno-administracyjnym nie stanowiła ona części Egiptu. Aleksandria była stolicą Egiptu przez blisko tysiąc lat, tj. do 641 naszej ery, kiedy to kraj został podbity przez muzułmanów. W późniejszych wiekach, po przeniesieniu stolicy do Kairu, stopniowo traciła na znaczeniu, by ponownie odzyskać swą pozycję w czasach nowożytnych.

Najbardziej znane zabytki to: Pałac Montazah (siedziba króla Faruka), Twierdza Kajtbaj, Pałac Ras-at-Tin, Katakumby, Serapejon, Bruchejon, Amfiteatr Rzymski, Muzeum Sztuki Grecko-Rzymskiej, Meczet Abu Al-Abbas, Biblioteka Aleksandryjska, Nowa Biblioteka Aleksandryjska.

Kair

Stolica i największe miasto Egiptu (214 km², liczba ludności 6 787 000 stałych mieszkańców, zespół miejski 17,285 mln mieszkańców (tzw. Wielki Kair) – największe miasto Afryki i Bliskiego Wschodu). Nie ma dokładnych statystyk na temat liczby ludności Kairu. Powodują to ciągłe wędrówki mieszkańców. Szacuje się, że codziennie przybywa tu tysiąc nowych mieszkańców. Ponad 2 mln osób mieszka w tzw. „Mieście umarłych”. Kair nazywane jest „Miastem tysiąca minaretów” lub „Matką Świata”. To największy ośrodek świata islamskiego. Położone jest nad Nilem. W języku arabskim literackim Kair określa się mianem „al-Qahira”, które nawiązuje do arabskiej nazwy planety Mars – Qahir al-Falak, i dosłownie tłumaczy się „zwycięska” (trzeba tu zaznaczyć, że słowo „miasto” w języku arabskim jest rodzaju żeńskiego). Nazwa Al-Qahira została zniekształcona przez Wenecjan, którzy prowadzili tu w średniowieczu swoje interesy, i w takiej formie trafiła m.in. do języka polskiego. Natomiast w dialekcie kairskim „Masr”, podobnie jak cały kraj, Egipt. Nazywane jest również „Miastem tysiąca minaretów”, „Matką Świata”, „Wielkim Mango”.

Najbardziej znane budowle to: Wieża Kairska, ruiny twierdzy rzymskiej, grobowce mameluków, Nilometr na wyspie Roda, meczet Ahmada Ibn Tuluna, meczet Al-Azhar, meczet Muhammada Alego (meczet Alabastrowy), cytadela Kairska.